Tunduesja,e Vuajtura, Djalli dhe njeriu

Dritat u ndezën e fishekzjarrët ndriçuan qiellin
Djalli u zgjua dhe lëshoi vështrimin zhbirues
Pa...!
Tunduesja qe përdridhej
Pasivja qe përvidhej
Njeriu qe gëzonte
E djalli duart filloi te fërkonte...!

Dukej sikur nga ferri dilte drita e tërheqjes, dukej sikur ne mijëra drita te vogla njëra,
Vetëm njëra depërtonte me fuqinë e te gjithave drejt e ne objektiv...!
Tunduesja e shikoi e para, ajo e kuptoi, njeriu e shikonte por nuk e kuptonte, filloi te dyshonte duke pare ndryshimin e tundueses dhe vuajtjet e se vuajturës qe e kish pare e para por e destinuar te vuante nga pa goja e saj ajo nuk fliste, ajo shihte e vuante ne heshtje...
Dëgjohej muzike e ndryshme qe si helm i ëmbël kalonte nga një trup ne tjetrin, si një përhapje çoroditëse qe kishte vetëm një qellim, të tundonte tunduesen, të hutonte njeriun e të bënte të vuante me shume të vuajturën...
Mengjezi largoi dritën e fishekzjarrëve tymues të natës dhe djalli u tërhoq larg nga drita e diellit duke mare me vete, tunduesen, të vuajturën dhe njeriun, ai ne cinizmin e tij diabolik donte dhe ndiqte skenarin ...
Por, njeriu u be ego, e vuajtura u fye ne vuajtjen e saj të shenjte dhe tunduesja u be pjese e djallit ne heshtje, kjo e fundit na u be deri edhe engjëll qe të arrinte të rrinte ne hiret e djallit...
Djalli lëshoi thonjte e gllaberitjes,,,
E vuajtura iku,
Tunduesja qëndroi,ëndrra me djallin ne perversitetin e saj të mendimit i pëlqente
Ajo zgjodhi djallin tundues qe ne drite të diellit hiqej engjëll...
Perversiteti donte te fitonte me çdo kusht
Kështu edhe egoja e fyer...
Egoja beri diabolik për pak, shumë pak, aq sa duhej dhe e besuan !
Në rrjetën e njeriut me ego të fyer ra djalli dhe tunduesja, ëndërruesja pa tru e pa kokë ndërkohë që e vuajtura kishte ikur...
Egoja u shpagua me të vërtetën e përplasur në fytyrën pa ngjyrë të djallit, të shpërfytyruarën pa asnjë shenjë por me maskë të çjerrur të tundueses që kishte filluar ti pëlqente roli i engjëllores me kurorën e djallit mbi kokë apo në ndonjë pjesë tjetër të trupit...
Njeriu iku, i la aty në djallëzitë e tyre që u shuan pas shfrimit të helmit epshor pa nektar, pa kurora hyjnish e pa engjëj dëshmitare, pa gjurmë të së djeshmes e pa dëshire për zhurma të së nesërmes, ata kishin humbur dhe e dinin në perversitetin e tyre të dobët dhe kërkonin ta fshihnin sa më shumë...
Njeriu iku e i la nën dritën e diellit...
Asgjë më shumë e asgjë më pak, ishte vetëm një ëndërr në fund të vitit dhe fillimit të të riut...

©Ardi Omeri