MALLKIMI I SHEN VALENTINIT

MALLKIMI I SHEN VALENTINIT 

Novele

pjesa e dyte

SHEN VALENTIN

14 shkurt...

Kafen e mëngjesit e pimë së bashku dhe unë i dhurova një tufë me lule, një buqetë me trëndafila, karafila, manjola e lule të tjera. I përgatita me kujdes që të ishin nëntë, (numri perfekt në numerologjinë e numrave.) I dhurova edhe një buqetë shoqes së saj që ishte gjithmonë  e gjendur me ne, me të cilën kishte lindur një shoqëri e pastër.

E vlerësoja atë vajzë, se ishte tip i qeshur dhe me një lloj lirshmërie në sjellje, që sipas “Valës së detit”, s’e kishte me miq të tjerë të tyre. Ishte aq e lirshme saqë edhe në të shprehur ishte "pa tabu", tamam si dy miq të vjetër. Kjo më bënte që të rrija lirshëm edhe me të, madje shpesh i mbaja iso në fjalorin e saj, të ashtuquajturin vulgar, por që bisedat tona i bënte hokatare dhe të këndshme. Ajo dhe unë i përdornim vetëm për gallatë dhe në momentet e duhura, sidomos kur fliste për ndonjë mike të tyre... I shpotonte me thumba fjalësh të "atilla" dhe çdo fjalë të dukej në vendin e duhur...

-Kur ndonjëra më thotë, që s'jam e bukur, e di si i përgjigjem ?

- Jo, s'kam si ta di!

- S'kam ç'e dua bukurinë, unë bëj seks në mënyrë të mrekullueshme,- fjalët e fundit i thonin të dyja në kor dhe të treve na përfshinte e qeshura në mes të lokalit, apo në makinë, kudo që të ishim. Ajo ishte në dijeni tashmë, dhe sa herë më përcillnin tek autobusët për në Durrës, më shihte të përmalluar, që po ndahesha me shpirtin tim. Ndieja që i vinte keq për mua që dashuroja aq shumë. Në fillim unë s'mund ta kuptoja këtë formë keqardhjeje, më vinte habi! Nuk kishte përse të ndiente keqardhje, përkundrazi, duhej të ishte e lumtur që shoqja e saj kishte dikë që e dashuronte kaq lumturisht. Në ato momentet e fillimit më pëlqente ta quaja si një tip vlersimi apo lumturie për shoqen e saj. Më vonë e kuptova përse-në e kësaj keqardhjeje...

- Pse keqardhje?-pyes i ngutur.

- Duro se do të ta them. Mos më humb fillin e mendimeve.

Në një rast, kur unë dhe dashuria ime patëm përplasjen e parë verbale me fjalë, unë dyshova se ajo ishte shkaktarja e mos takimit me mua, si të shpjegohem?! Më dukej se, për të ndenjur me shoqen e saj, ajo ishte e detyruar të mos rrinte me mua, sepse natyrisht shoqja kishte jetën e saj private dhe mbase, është normale, nuk dëshironte që unë të dija më shumë për këtë gjë, kështu më evitonin mua për të ndenjur së bashku.

-Je i sigurtë që nuk bëhet fjalë për një mashkull tjetër kur të evitonin!?

-Jo, absolutisht jo, nuk ka lidhje asnjë mashkull tjetër, për këtë jam i sigurtë! I sigurtë nuk mund të jesh kurrë njëqindpërqind, por kështu mendoj.

-E përse duhej  Ilir ?

- Ajo ka një reputacion dhe një jetë aktuale për të mbrojtur, ruajtur, në mos për moral, të paktën për imazh. Jo, në fakt ajo është ndryshe, ajo nuk është femër kurvë... (Nëse ti e ke fjalën për këtë e s’po ma thua dot! ) Pasi pimë kafen, e lamë të shihemi në drekë. Gjithmonë më pak rezerva, sepse siç dukej, ato i kishin bërë planet e tyre pa mua. Dhe kjo u duk që aty në kafen e mëngjesit, që dalëngadalë e humbi atë bukurinë e takimit. Madje në do ta dish, kafeja e mëngjesit u pi me shumë vonesë, pas një pritje përtej dy orësh, por unë nuk e kisha problem. Kisha pritur një jetë për ta takuar e kështu  do ta prisja edhe më shumë po të ishte nevoja, por, më habiti  fakti, që nuk ishte e vendosur në do takoheshim dhe do të festonim së bashku?!

-Po mirë, ti nuk e kishe llogaritur që ajo kishte një burrë?

-Po ajo shoqja e saj, a ishte e martuar?- i drejtova Ilirit dy pyetje njëherësh

-Po. Edhe ajo është e martuar, -i ra shkurt ai

-Po ajo, kishte ndonjë lidhje jashtë martese?

-Mbase, më duket se po, por po them që nuk e di. Dhe në fakt, nuk e kam pyetur as atë ndonjëherë. Nuk më ka interesuar ajo, por e kam parë që rri tërë kohën me celular në dorë duke chatuar me sms. Mua më mjaftonte që ajo na shoqëronte të mos binim në sy dhe na kënaqte me humor e me biseda të këndshme. Shpesh ishte dhe katalizator, sidomos kur gjendja ishte e nderë. Ajo i fuste ndonjë batutë e gjithçka kalonte.

Atë ditë ishte ndryshe. E ndieja që s’do ta takoja, por e lamë të dëgjoheshim në telefon, edhe pse kohët e fundit për shkak të disa xhelozirave të mia, telefoni dhe mesazhet ishin bërë objekt grindjesh, por “Vala e detit”, si shpirt, më thoshte që s’i ngel hatri nga unë dhe s'do të mërzitej kurrë me mua. Ajo e dinte që i kisha pa të keq ato lloj zënkash pesëminutëshe.

Në drekë pas një  komunikimi të vazhdueshëm ndërsa ajo punonte, pati një "black-out"!

Ajo më tha që do të më telefononte, por në fakt nuk më telefonoi. Unë prita e prita dhe asnjë telefonatë nuk më erdhi.

Pas dy orësh më vjen një mesazh si përgjigje e insistimit tim:

- Jam me burrin!

Ika, ika prej nga erdha, ika si një tymnajë që zjarri nuk i shihet, por që ishte kthyer në vullkan e mezi po priste të shpërthente, por u përmbajta.

Pasditë vonë shpjegimi.

Shoqja e saj me të shoqin, me burrin e “Valës së detit”, i kishin bërë një surprizë feste dhe kishin shkuar të katër të festonin Shën Valentinin!

-Po këtë ti duhej ta prisje, ato ishin të martuara!

-Po, por mënyra e komunikimit, heshtja dhe mos shpjegimi më kishin çuar të dërgoja disa mesazhe pak djegëse dhe mosbesuese me xhelozi dhe ajo ishte fyer e kjo shkaktoi një çarje mes nesh. Fyerja qëndron se shoqja e saj e dinte që unë prisja ta festonim së bashku dhe si princip, të paktën një lajmërim duhej të ma bënin.

Por çarja e këtij raporti të bukur, ndodhi më 14 Shkurt, në festën e të dashuruarve!

Më pas, në ditët në vazhdim, ajo refuzoi të vazhdonte komunikimin dhe unë rashë në depresion, u mbylla në shtëpinë time dhe nuk komunikoja me asnjë.

E vështroja Ilirin në fytyrë, e ndieja që ai po përjetonte trishtim për atë ditë, që duhej të kishte qenë dita e festës së dashurisë së tij!

-Ajo ditë,- vazhdoi ai,- më është kthyer prej vitësh  një mallkim. Atë ditë s’e kam festuar kurrë më...

Më ka ndodhur gjithnjë diçka që më ka prishur të gjitha planet. Duket sikur Zoti, sa sheh që jam i lumtur më dërgon mallkimin dhe gjithçka prishet...

Unë ia vura fajin, "prishjes së magjisë", shoqja e saj s’duhej të dinte se çfarë bënim ne, jo se kisha problem atë, e kisha thjesht në princip: Magjia ekziston vetëm kur nuk e dimë se çfarë është. Kur e marrin vesh të tjerët ajo prishet. Bëhet si një gjë që ia dimë sekretet dhe në këtë rast ndodhi pak a shumë e njëjta gjë...

Pas dy ditësh dera e shtëpisë sime gati sa nuk u shemb nga të trokiturat.

Mezi u ngrita të hap derën. Kokën e kisha daulle,  pa rruar, pa larë,  si një dervish.

Një miku im, që e kam si vëlla, Adriani, ai doktori, ishtë bërë merak dhe erdhi të më shohë. Ti e njeh, me të cilin dalim herë pas herë nga Vollga. Jemi përshëndetur kur kam qenë me të, të kujtohet?

-Po, e kam parasysh për kë thua. Nuk kam konfidenca, por njihemi.

E pra, Adriani e ndjeu katastrofën time, depresionin, dhe  më dërgoi në spital, ku më bënë një ndërhyrje pastrimi nga ilaçet e tepërta antidepresive që kisha pirë. Më pas erdhëm në shtëpi, ku më vizitoi një doktor psikiatër a psikolog, s’e di! Fola pak me të, ndonjë orë pak a shumë. Ai ishte burrë i zgjuar, më dëgjonte dhe e ktheu në një komunikim shoqëror, shumë miqësor, pastaj më dha disa ilaçe e më këshilloi të dal  shëtitje buzë detit. Por unë nuk dola: dikush tjetër do të mund t’ më shëronte! Ajo ishte ilaçi im më i mirë, ajo ishte bregu i detit, ajo ishte vala e detit, ajo ishte ajri që më mbushte me oksigjen, ajo ishte jeta ime, pa të nuk doja të jetoja...

Iliri ishte mbushur me lot, unë nuk mund të flisja. Nuk munda as ta pyesja pse e pastruan nga ilaçet e tepërta në spital, çfarë kishte bërë edhe pse e merrja me mend, por unë po asistoja në një rrëfim të dhimbshëm dhe nuk flisja. Një ngërç më kishte mbërthyer prej fyti, nuk po mendoja. Isha një njeri–makinë që dëgjoja dhe vështroja një njeri që fliste për dashurinë si burimi i vetëm i jetës së tij dhe mendova: -”Po Ajo, ‘Vala e detit’, a e dinte këtë gjë?”

Iliri ishte mbytur në dënesë ngashërimi dhe dëgjohej vetëm ngërçi i zërit të tij që qante dhe nuk qante, asnjë pikë lot nuk i dukej, por ndiehej, shpirti i tij ishte një qiell i madh me ujë shumë të kripur ...

Kapitulli II

“...Pa kokë!

Një ditë, nisur me agim të pritur, zgjuar.

Një ditë, e parandjerë si një lëmsh i zjarrtë.

Një agim, ardhur i zbehtë dhe me mjegull.

Me mjegull, si një e mallkuar natë...”

Këto rreshta shkrova në mëngjes, ndërsa nisesha për në Tiranë.

- Vargje të bukura edhe pse të trishta. Pse s'më thua, si ka mundësi që ti me këtë shpirt kaq të ndjeshëm, nuk shkruan poezi ?

- Tirana pa atë kaosin e makinave në mëngjes është e bukur.

Ai nuk iu përgjigj pyetjes sime, por vazhdoi rrëfimin:

- Nuk e di, por më ngjan se ndiej erën e mimozave kur jam aty, mbase ndjesi e mbetur që në rininë time studentore, kur sapo dilnim nga fjetoret, përballë, shumë pemë mimozash, na përkëdhelnin me aromën e tyre të patjetërsueshme.

Shkova drejt e në rrugët e kujtimeve të atyre viteve, ndoshta sepse kur ke shpirtin në ankth, dëshiron ta rifillosh aty ku ke humbur, apo ndoshta sepse për ironi të fatit, edhe ankthi i ri "thith të njëjtin ajër", në të njëjtat rrugica!

E mendova shumë këtë rastësi këto ditë. Jo, e mendoj akoma, është thjesht rastësi.

-Pse, kjo "Vala e detit" e ka shtëpinë në të njëjtin vend me ndonjë ish-tëndin?

Iliri tundi vetëm kokën në shenjë pohimi dhe vazhdoi:

-Pasi piva një kafe, diku ku isha mësuar vetëm thjesht të kaloja vëzhgues me nxitim, me vështrimin ngulur diku gjetkë, sikur do të më jepte shpjegim ajo hapësirë që na ndante, apo sikur prisja të shihja dikë që më kishte marrë vërtet tmerrësisht malli, shoh një laptop!

- Një laptop?

-Po, po, një kompjuter në një tavolinë ngjitur me mua!

I pacipë i afrohem.

-Më fal, ka mundësi të ma kalosh pak kompjuterin, sa të shoh postën? Kam dalë herët nga shtëpia dhe s’munda të futem. Nëse nuk të bezdis do të më bëje nder!

Djali i ri që po kalonte kohën e tij në Facebook, sipas ekranit, qeshi lirshëm dhe m’u përgjigj:

- Po më, pse jo. Një minutë të dal pak nga këto aplikacionet e mia dhe ta kaloj.

U ula në tavolinën time ngjitur dhe mendoja: “O Perëndi, s’e kam bërë kurrë këtë!

Sa gjëra nuk kemi bërë në jetë më parë, sa? Dhe vjen një moment që sillemi si adoleshent pa kuptuar nëse bëjmë mirë apo keq. Thjesht ndiejmë dhe bëjmë atë që na jep ndjesia!”

-Urdhëro, - djali më zgjati kompjuterin me një buzëqeshje të thjeshtë,- vazhdo i qetë, pa problem! Sikur të kishte lexuar mendimet e mia!

Hyra direkt në Facebook dhe shkrova urimin e ditës së re. Kisha kohë që nuk e bëja. E shkrova për të gjithë sinqerisht, por më shumë qe “një heshtje” e derivuar ndoshta dhe nga unë apo nga një e vërtetë që rri varur, si në mendjen time ashtu dhe në realitet, të kuptonte, që unë isha një puthje larg, një rrahje e zemrës sime larg...

-Pse isha aty!? S’e di, mbase sepse ndjenja s’ka moshë, mbase sepse nuk arrij të urrej atë ç’ka dua më shumë se jetën time, mbase sepse më mungon simfonia e zërit të saj, heshtja folëse, apo evaziviteti i pakuptimtë gërricës deri në alarm çmendurie, nuk e di, e kotë të them përse! As tani nuk e di këtë “përse”? Ose mbase e di, por nuk e kuptoj çfarë di e çfarë duhet të di!

Iliri ishte konfuz. Ai akoma notonte në dilemat e kurrëshpjegueshme të dashurisë dhe nuk e kuptonte që s'do ta gjente kurrë bregun e këtyre dilemave, ashtu si më parë të tjerë njerëz janë munduar në të gjitha kohërat.

Kjo ndjenjë kaq e bukur është ndërtuar në absurdin e jo logjikës, në çmenduri dhe aty ku merr jetë, pikërisht aty vdes, për të rilindur gjetkë si një fëmijë që nuk di asgjë, nuk ka parë asgjë. Kjo ndjenjë të bën të harrosh pësimet e mëparshme për të jetuar diçka të re deri në pësimin e radhës...

-Pasi shkrova diçka dhe lexova ç’më interesonte, -vazhdoi Iliri, - mbylla lidhjen me internetin dhe ia ktheva të zotit, i cili po me atë buzëqeshje të qetë, pranoi falenderimin tim thjeshtë me: “S’ka përse!”

U ula jashtë dhe porosita një kafe tjetër, e treta në më pak se një orë!

-Pse isha aty, ç’po kërkoja!?

Dy ditë më parë isha në qiellin e shtatë, ndërsa atë pasdite në ferrin e Dantes dhe në darkë mjegulla më mbuloi trup e mendje me urrejtje!

Një ditë më pas në kërkim të një vërtetë që më mbushte më inate dhe skenare të denja për filmat me 007!

Sot këtu, me një dëshirë të përmallueshme për të parë “Pikën e lotit”, "Trëndafilin e egër dhe të butë", "Valën e detit"!

Ndoshta një e fshirë gomë do t’i bënte zero të gjitha, po kush!?

Unë që jam dhe s’jam, apo “Pika e lotit” që  mbase është derdhur e pa faj?

Apo ka faj!?

O Zot, çfarë dilemash!

Shekspiri në këtë rast, do të shkruante realisht pa fantazi një kryevepër tragjike!

-Këtë po mendoja para disa minutash, ndërsa të dëgjoja të ripyesje veten se përse ishe aty? Dhe mendoj se as ti dhe askush nuk e ka gjetur përgjigjen më parë dhe s'do ta gjejnë as më pas...

-Dikur, shumë vite të shkuara i kam thënë një njeriu shumë të afërm timit, një njeriu që më mungon që nga vdekja e tij aq shumë, sa shpesh më lë pa frymë vetëm kujtimi i tij:  “Zoti më parë të merr mendjen, pastaj reston!"

-Po pastaj?

-Pse jam këtu dreqi e mori!?- Iliri vazhdoi pikërisht aty ku e la sikur nuk kishte dëgjuar asgjë nga ato që i thoja unë, ai përjetonte çfarë kishte ndjerë dhe çdo gjë tjetër ishte e parëndësishme...

Këtë pyetje e  kam bërë atë mëngjes aq shumë sa nuk e mbaj mend, por shumë, dhe çuditërisht fillova të recitoj vargje, që i krijoja aty për aty, si një poet i afirmuar, sikur isha në vendin tënd, miku im. Iliri më vështronte. Unë shihja sytë e tij tashmë të skuqur që shkëlqenin. Vetëm dashuria që kishte për atë grua e bënte t’i shkëlqenin sytë mbi kripën e lotëve të derdhura pak më parë.

"Sa herë kam mall për ty,

jashtë bie shi!

Çudi, kohët e fundit,

bie shi edhe kur jam me ty!"

Këtë recitova atë ditë dhe vërtet kisha mall.

Dielli ishte ngritur goxha në kupolën qiellore dhe  kishte filluar të bënte shumë vapë, por çuditërisht mua më dukej se binte shi. Më dukej se isha lagur nga koka tek këmbët!

- Binte shi?

-Jo, shpirti im ishte në lot!

Një telefonatë më zgjoi:- Hë mo, ku je?

Ishte një kolegu im që më shoqëroi në mëngjes në Tiranë. Ai kishte mbaruar punë, pasi i thashë ku ndodhesha dhe e ftova të vinte aty të më merrte, u përqëndrova në hapësirën që na ndante, atë që mendoja se na ndante. Apo nuk është vetëm hapësira ajrore që na ndan?

M’u duk sikur po e puthja atë hapësirë, njëlloj sikur buzët e saj... U futa si një i mallkuar në ato puthje të mbetura si “gozhda e Nastradinit”...

- Pse si "gozhda e Nastradinit"?

-Sepse ishin të dhëna me shpirt e ndjenjë të padiskutueshme. Shumë më pas të refuzuara, disa të rrëmbyera, por të dhëna gjithsesi! Teksa prisja kolegun tim u riktheva me mendje në ato çaste përjetimi ku kisha ndjerë orgazëm, ose gati një të tillë duke u puthur me afsh e ndjenjë, u ktheva në ato prekje që alteronin euforinë dhe shtonin rrahjet e zemrës...

Gati-gati po i harroja edhe unë ato momente që betohesha me urrejtje, shaja dhe mallkoja!

Boria e makinës më zgjoi përsëri, ishte miku im! Pagova dhe u ngrita me vështrimin atje.

Heshtja ime në vështrim hapsinor, fliste më shumë. Si të gjitha heshtjet që nga krijimi i njerëzimit. Heshtja ime dërgonte mesazhe dhe një Zot e di nëse arritën në destinacion, por rrahja e zemrës ngjante se po më dërgonte marrjen e mesazhit...

"Të urrej sepse të Dua sa Jetën!"

Hipa në makinë dhe u kthyem drejt Durrësit në një heshtje që shokut tim i ngjau si ceremoni varrimi dhe me të qeshur më tha:

- Kur të arrijmë në Durrës do të më japësh paratë e rrugës. Shokun në makinë e dua komunikues si gjithmonë, pasagjerit të panjohur do t’i marr lekë, hahaha!

Iliri, që siç duket mbaroi së rrëfyeri këtë copëz nga jeta e tij  dhe më vështronte në sy për të kuptuar çfarë mendoja!

Unë nuk fola, s’dija ç’të mendoja! E kisha ndërprerë dy-tri herë, sepse rrëfimi i tij shpesh më fuste në mendime dhe sinqerisht i përjetoja ato që ai tregonte, sa më dukeshin se i kisha jetuar unë e jo ai.

Ktheva kokën nga deti: zbaticë!As ky mik i përjetshëm i njeriut nuk dinte të më këshillonte ç’të mendoja, madje ishte në zbaticë për vete...

-Mos vallë dhe Deti është i dashuruar si ti, miku im, iu ktheva Ilirit dhe ka filluar të dobësohet ?- duke qeshur në hall ...

Bëmë dy fotografi me Ilirin në atë ambient të bukur bregdeti me diell dhe duke lënë takim për pasdite, u ndava nga miku im me shpirt të bukur që dashuronte dhe vuante...

-Si ka mundësi, të gjithë ata që dashurojnë vuajnë, përse vallë kjo ndjenjë kaq madhështore i bën të vuajnë, aq sa dhe ferrin piktorët e ngjyrosin me të kuqen e dashurisë!?"

Nxitova për në shtëpi. Duhej të hidhja në letër çfarë dëgjova nga goja e mikut tim deri pak çaste më parë. Nuk dija akoma si do ta titulloja këtë tregim të bukur dhe të trishtë njëkohësisht, por një gjë e dija me bindje, do ta rrëfeja ashtu siç ma tregoi ai. Madj,e edhe dialogjet dhe monologjet do t’i rindërtoja, siç m’i tregoi, ndaj nxitova.

-"Përse të bëhej xheloz ai për një grua të martuar, që po i falte çaste të mrekullueshme?!" Ndërsa ecja, mendimet filluan të më torturonin trurin. Kam përjetuar edhe unë flirte të tilla me ndonjë grua të martuar, por nuk e kam vrarë kurrë mendjen se ka një lidhje tjetër përveç meje apo jo. Fakti që është flirt nuk duhet të mbajë xhelozi brenda llojit: Apo jo...?

(Unë dhe mendja ime filluam debatin.)

-“Pse jo? A nuk po tradhëton burrin kjo grua e martuar? Përse nuk jemi xhelozë për bashkëshortin e saj, me të cilin ajo fle çdo natë në krevat?

-Po burri nuk quhet. Ai është si një lloj manikini për të cilin kemi vetëm idenë e egzistencës dhe nuk llogarisim asgjë tjetër. Duke e tradhëtuar ajo, gruaja, e ka vënë bashkëshortin në këtë pozicion. I druhemi xhelozisë së tij, por s'jemi xhelozë për të.

-Absurd!

-Personi i tretë po. Ai na bën konkurencë dhe këtu hyn egoja e mashkullit. Kjo i ndodh edhe femrës kur është e lidhur me një burrë të martuar.

-Absurd!

-Mund të jetë absurd, dhe në fakt është, por është realitet!

- Është relative kjo, si mendimi edhe ky realitet. Varet nga shumë faktorë dhe s'mund të gjykohen. Absurd është si veprim, por janë të pagjykueshëm nga personat e tretë."

E lashë debatin në mendjen time "i humbur". Logjika nuk kishte asnjë sens, pikërisht sepse ishte përpara disa sjelljeve njerëzore të palogjikta. Aty ku hyn ndjenja, logjika nuk vepron.

Ndërsa hyja në shtëpi m’u kujtua ajo shprehja e famshme:

"Të tjerë duam, të tjerë na duan dhe me të tjerë martohemi."

-Po pse martohemi me persona që nuk duam?

-Apo dashuria për to merr fund, kur fillojmë e bashkëjetojmë?!