Si Perëndi mbi fytyrën e skuqur,
zverdhur, mavijosur inatesh...!
Si njeri prej mishi e gjaku,
i fortë, i dobët, i lodhur mëkatesh...!
Zgjas dorën, prek lehtë,
akoma, rishtazi, përsëri, lehtë...
Thith nektar mbi trëndafil të hapur,
me fuqi hyjnore...
Puth djallëzisht petalin e bukur
si drita e një fari në det...
Jetoj, flijohem, i fortë, i dobët,
në qënien time njerëzore...
ARDI OMERI
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Në vazhdën e atyre që kam mësuar, dhe pas të të shumtave që s'kam mësuar, po ju them se: - Askush nuk i do servilët, por të gjithëve u ...
-
Kur kërkova të mbledh lotët, që të krijoja një poezi! Gjeta aq shumë në rrugët e botës, sa më doli një roman i gjatë, i zi... Disa lo... -
Ç’RËNDËSI KA ORA? Ç’rëndësi ka ora, kur akrepat kanë ndaluar? Orët e natës njeriu nuk i ndjen Janë orë dashurie, për ata që rrinë zgj... -
Qielli i nxirë si një mace e zezë, Retë bardhë e zi shkojnë drejt të errëtës...! Diku larg në kohë një shkreptime e vonuar... Dielli fshihet...
Nessun commento:
Posta un commento