Katrahurë...

Qielli i nxirë si një mace e zezë,
Retë bardhë e zi shkojnë drejt të errëtës...!
Diku larg në kohë një shkreptime e vonuar...
Dielli fshihet atje lart si i pa fytyrë!
Zhduket pa sens i turpëruar...!

Krisma armësh, si dikur që çanë errësirën...
Daullexhinjsh përkatës që lëvdojnë të nxirën...
Dikush vrapon me të ngadaltin hap!
Dikush me shpejtësinë e djallit vrap...!

Një zë thërret me tone çmendurie i pa sinkronizuar!
Vokal i shumëzuar hyn ku nuk është i mirëpritur...!
Gjuhë e pakuptimtë për dëgjuesin në gjumë të tretë!
Zëri i amplifikuar dhunon qetësinë e natës, qiellin e errte!
Orkestra të parapërgatitura që bëjnë çdo ditë duet...!
Përgjigja kthehet fort me fjalë që kuptimin s'ia di as vetë...!

Nata shkund jonet e ftohta,
sheh, skuqet, vetë vidhet...!
Nata përjetësisht e paturpshme...
...turpërohet, vetëdridhet...!

Nën çarçafë të përbashkët ANTIVISUS...
Batakçinjtë e pangjyrë lëpihen...
Nën mëndafshe të purpurta shumë milionëshe...
qeshin, tallen...krihen...!!!


©Ardi OMERI