VDIQ MBRETI!

Se ç'mu kujtua sot për dreq,
një debat i vjetër sa një mal,
si ai që dikur ndërtoi botën
me një eshkë e me një gur strall!

Dikush na bën si Perëndi!
Dikush sikur për njerëzimin
tretet e shuhet si qiri!
Dikush jeton për tu vetësakrifikuar,
në këtë botë ku e keqja
njerëzimin ka mbuluar!

Dikush moralin që ka në mes të këmbëve,
na e vendos në piedestal!
Dikush betohet për Zotin lart
dhe është gati të therë të vetmin djalë!

Qesha, qesha, qesha shumë
Qesha dhimbshëm që të mos qaj!
Po ti more i uruar bashibozuk,
Betohesh, por s’ke bërë kurrë djalë!

Apo mos vallë nëpër rrugët e moralit,
teksa dilje e trumbetoje me të madhe,
Ke bërë dhe nuk ke rritur ndonjë djalë,
me ndonjë të pa tru e të pafajshme sorkadhe!?

Po ti që betohesh në të shkruar e në të folur
se për atdhe e të ardhme kombi jep dhe jetën!
Si ka mundësi që ishe i varfër kur të njoha unë dikur,
dhe sot veshur Armani si fizarmonike ke kuletën!?

Unë jam popull, prapë do më gënjeni!?
Po thomëni xhanëm një gjë prej të vërteti!
Unë u rrita në mes të përrallave e utopisë,
Sot jetoj në kohën,- vdiq Mbreti, rroftë Mbreti!

Vdiq mbreti?
Të rrojmë ne e të gëzojmë Ata...
Me ç’trasheguan nga mbreti!