PUTHJE ME BEKIMIN E ZOTIT!

E shikon atë dritë përmbi të mijat sy,
që shkëlqen si një diamant i rrallë!?
E shikon sa mirë që rri këmbëkryq aty,
sikur të gjente paqe kishte mall!?

Mbi një perlë kish hedhur vështrimin
dhe tundimi njerëzor në qenie zuri vënd...
Një erë femre i verboi shikimin...
Një aromë e padëgjuar deri atëherë, e la pa mënd!

A i sheh sytë e saj,- i thirri Perëndisë!
I sheh brenda tyre të gjitha ngjyrat e ylberit!?
Përse këtë mrekulli që Ti vetë ke qëndisë,
ke lënë jashtë syve të verbër të OMERIT!?

Oh e imja, jotja Perëndi!
Përse gjithshka dua e kërkoj tek Ti!?
Unë shumë mirë e di, Ti Je,
në çdo njërin nga ne të vetëquajturit Zot-njeri!

Atëherë më ndih’ vetëm me pak fat...
Ti them sa këndshëm si një mrekulli më zgjoi...
Ta puth hyjshëm aq sa s’mundet dhe një Perëndi
Aq, sa vetë dëshira e saj për mua ta përcëllojë...

Merre ti Yll i bukur puthjen time përmbi trup
Merre e me të kuqen e tyre mbulohu...
Më këndshëm nuk është puthur kurrë i yti frut
Me puthjet e mija hyjnore, thuaji jetës tënde,- Zgjohu...