NJËRI KODOSH E TJETRI RRUFJAN…!

NJËRI KODOSH E TJETRI RRUFJAN…!

Ti flet për Yjet tek i sheh të rrinë lart…
Ti flet për Hënën magjiplotë edhe në një çerek...
Ti flet për të parin , të dytin e të tretin, Ti...
Si një fillestar fëmijë në klasë të parë që urinon në të tijat brekë...!
Ti madhështor dhe fajdexhi në ndjenjë kërkon revansh...
Ti qelbesh parfum lajkash me erë mimozash të vjetshme tharë!
Ti qerrata e rrufjan me vargun e shenjtë e të pa faj...
Ti me njollat e Hënës së vizituar nga të tjerë më parë...
Ti, ngre piedestale e kërkon të sojit tënd aleatë...
Ti që shtinë pas gardhesh natën e ditën bën si babaxhan
Ti në luftë germash për pushtime ndjenjash...
Ti, je i pazakontë, ti je veç një i mjerë rrufjan...

Ç’më kujton një këngë në festival!
Atëherë, kur hëna doli prapa malit...
Më vjen të qesh me ty e me të dytin të qaj…
Rrufjani e kodoshi, i bëjnë fresk djallit...!

Unë lashë pas këtë mjegull, ika të bëj një këngë…
Të pi e të dehem me qumështin që më falën sirenat...
Të ngre dolli burrash me burra dollibashë...
Ata për të cilët, Ju Rrufjanë e Kodoshë, më keni zili, inat...!