Në antikitetin e lashtë,
Perëndeshat kishin bukuri të përjetshme,
Perëndeshat ishin të gjitha të përvetçme.
Perëndeshat, njëlloj si ti,
bukurinë e kishin magji!
&
Oh Zana e Shtojzavalle
që keni turbulluar mite e legjenda!
Ju jeni vetëm personazhe përralle,
Ajo, dashuria ku poetit i ik mendja!
&
Kur ajo qesh, yjet i ulen në sy,
dhe krijojnë këngë mbi qerpikë!
Ndjehen të dashuruar aty,
Yjet, kanë nevojë për at’ dritë…
&
A mund të jetojne kujtimet,
pa nje puthje t’shijuar,
pa një përpëlitje qepallash,
pa një këngë kënduar…
A mund t’jetohet një ëndërr,
një shekull fshehur n’gji?!
Qoftë edhe për një Zanë,
Shtojzavalle apo edhe një Perëndi?!
Po. Vetëm poetëve u lejohet,
ndryshe këngët sdo të kishin nota.
Ndryshe, buzët e Perëndeshave,
sdo të ishin egzotike, valë të ngrohta…
Ndryshe, sdo te egzistone dashuria,
që veç në sytë e saj merr jetë!
Prandaj edhe yjet e kanë perzgjedhur,
Ajo është dashuria vetë…
Të dashurosh një ëndërr të bukur,
është poezi që të jep jetë!
Në e paç dashuruar që n’rini,
që atëherë ke qenë poet!
Prandaj ndrydhe në shpirt,
mos ja thuaj kërkujt!
Dashuria e përfolur,
është dashuri e askujt…
Ardi Omeri
Nessun commento:
Posta un commento