KUPA E JETËS

Ajo iku, apo…, gjithsesi la
vendin bosh,
dhe aty nuk ulet më dot askush.
Jetën, fatkeqësisht e bën vetëm dashuria,
Veç saj asgjë nuk e mbush.

Le të rri bosh zemra ime,
Se aty,
as për vehte s'gjej më vend.
Kështu është kur fal shpirtin,
se nuk mjafton të kesh kokë, duhen edhe mend...

Ndaj e lashë vendin tim,
Nuk kisha ç'bëja mes një zbrazëtie.
Dhe nuk e di, ndoshta ishte mallkim,
ç'virgjërimi i një stolie?!

Se nuk dashurohet çdo gjë e bukur,
Pasi shpirti nuk shijon dot me orë...
Një trëndafil, shijohet edhe pa e këputur,
Një flutur, adhurohet edhe pa e patur në dorë...

Në dhomën e ëndrrave,
kur mund,
hyj shpesh si kusar.
Disave ua kam pirë kupën me fund,
shumë të tjera, shpirtin ma kanë marrë.

Dhe kur mendoja se kish ardhur fundi,
e as në ëndërra s'kisha më vend,
Një ikonë e virgjër sirene më tundi,
një dlirësi që buzëqeshte, më la pa mend.

E ula në prehërin e zemrës time,
aty, aty ku shpesh qaja hallet me vehten.
I mësova si shijohet loti, si tridhen gëzimet,
I mësova dritën dhe hijet si treten...

I mësova si gëlltitet epshi,
kur drithëron Hëna e plotë.
"Se rroba nusërie, mund edhe të mos veshi",
por pa dashuri, jeta është e kotë

E fill më pas, ajo u ul në vendin bosh,
Në atë, që kish lënë tjetra para saj
Por në jetë, “sa të rrosh do të mësosh”,
se herë ikim e herë na lenë,
me apo pa faj.

Tani është bosh zemra ime,
aq sa dhe për vehte s'gjej vend aty.
E dija, e dija që kurrë s'ka qenë trime,
ndaj ish mësuar të rrinte vetë i dytë.

Për dreq e lashë vetëm edhe unë.
I ika, ika se s'di ta dua më shumë.
Por nuk i dihet kupës së jetës,
Ne asnjëherë nuk e pijmë atë me fund...

©Ardi OMERI